بازی پو!!

این بازی های آرامِ عاشقانه، که با تکیه بر احساسات و وابستگی انسانها به موجوداتی که دوستشان دارند طراحی و ساخته شده، به این هدف دست یافته اند و چنان در لایه های زندگی فرد وارد شده اند، که بعد از مدتی خود فرد هم متعجب می شود که چطور شد که موجود صفر و یکی بی جان، توانسته بخش عمده ای از احساسات یک انسان را به خودش معطوف کند.

چه کسی فکرش را می کرد که یک موجود قهوه ای عجیب و غریب با چشمهای بزرگ که روی صفحه ی تبلت یا گوشی آرام ایستاده و نگاهمان می کند، یک روز برایمان جان بگیرد و رسیدگی به او بشود یکی از بزرگترین دغدغه ها و همه فکر و ذکرمان!


وسط جلسه نشسته است و تند و تند از حرف های رییس نت برمی دارد تا چیزی از قلم نیفتد. یکهو صدای آشنایی از گوشی بلند می شود که نشان می دهد بچه از خواب بیدار شده. وقتی این بچه از خواب بیدار می شود خودش را کثیف کرده و طبیعتا گرسنه است. زمان در اینجا حیاتی ست. باید هر چه زودتر به «پو» برسی تا وضعش خراب تر از این که هست نشود.کار را رها می کند و دو سه دقیقه ای به رتق و فتق امور این بچه ی مجازی می پردازد و دوباره برمی گردد سرکار!
«پو» (pou) یک بازی برای گوشی و تبلت با سیستم عامل های اندروید و آی او اس و غیره است که طراحی و فرایند آسانی دارد. وقتی این بازی و بازی های مشابهش را نصب می کنی، با موجودی مواجه می شوی که رنگش قهوه ای است و چشم های بزرگی دارد. روی صفحه ی گوشی ات ایستاده و با آن چشم های درشت نگاهت می کند و منتظر است تا پدر و مادرش را پیدا کند.

وقتی که مادر یا پدرش شدی، دیگر همه ی مسئولیتش بر گردن توست. باید سر وقت به او غذا بدهی، سر وقت با او بازی کنی، بخوابانی اش، تمیزش کنی و ...

وقتی هم که مرحله ات بالا رفت، با جمع آوری سکه می توانی برایش خرید کنی و توقعاتش را برآورده کنی و خلاصه هر کاری که می شود برای یک بچه انجام داد!

شاید کسی نداند روزی که «پل سالامه» این بازی ساده را طراحی کرد، چه مخاطبینی برایش در نظر گرفت و جامعه ی هدفش چه کسانی بودند اما امروز می بینیم که محبوبیت این موجود کوچک و عجیب، مرز سنی و جنسیتی را شکانده و هر کس با هر تحصیلات و سن و جنسیتی، یک بچه قهوه ایِ نیازمند به رسیدگی و توجه توی گوشی یا تبلتش دارد و در برابر او احساس مسئولیت می کند.

 می گوید: «من اگر این ترم مشروط شدم تقصیر پسرمه!» منظورش از «پسرم»، پو است. می گوید که «پو» یش چاق و تپلی است که به تازگی برایش یک کت و شلوار خریده و یک سبیل کلفت! می گوید :«مردی شده برای خودش!»

در دنیایی که تکنولوژی بازی های رایانه ای هر روز پیشرفته تر و پیچیده تر می شود و با قدرت هر چه تمام تر، محصولات را با گرافیک بالا و داستان های جذاب و رنگ و لعاب فراوان به مخاطبین خود عرضه می کند، گل کردن بازی های آرام و بی دغدغه، کمی عجیب و قابل تامل به نظر می رسد.

این بازی ها با یک برنامه ریزی دقیق و استفاده از علوم روانشناسی و جامعه شناسی، روی احساسات فرد انگشت می گذارند و از خاصیت وابستگی انسان به موجودات اطرافش استفاده می کنند. خیلی آرام و ظریف وابسته ات می کنند بطوریکه حتی اگر بخواهی هم دیگر نمی توانی ازشان دست بکشی.

کارشناسان معتقند که بازی های رایانه ای در دنیای امروز نوعی رسانه نوین هستند. خاصیت رسانه این است که مطلب، موضوع یا مفهومی را برای مخاطب تبیین کند. این رسانه های نوین، علاوه بر تاثیرگذاری و فرستادن و دریافت پیام از سوی مخاطب، وظیفه ی بزرگ دیگری هم دارند. این وظیفه، تلاش برای ماندگاری است. هر چه یک رسانه ماندگارتر باشد و بتواند مخاطب را مدت زمان بیشتری از آن خود کند، موفق تر است.

این بازی های آرامِ عاشقانه، که با تکیه بر احساسات و وابستگی انسانها به موجوداتی که دوستشان دارند طراحی و ساخته شده، به این هدف دست یافته اند و چنان در لایه های زندگی فرد وارد شده اند، که بعد از مدتی خود فرد هم متعجب می شود که چطور شد که موجود صفر و یکی بی جان، توانسته بخش عمده ای از احساسات یک انسان را به خودش معطوف کند.

واقعی شدن «پو» و راه یافتن او به زندگی و احساساتمان نشان می دهد که هدف گذاری و برنامه ریزی طراح و سازنده، بسیار دقیق و موفق بوده است. موارد زیر، کامنت های مخاطبین این بازی و ابراز احساسات آنها نسبت به این موجود ناشناخته است:

پوی من دختره! الان دوازده مرحله ست که دارمش و براش یه چیزایی خریده م. رنگش هم نارنجیه و البته خیلی شکمو! تحمل ندارم؛ پس کی بزرگ می شه؟

بچه من 98 سالشه. داره می ترکه از بس چاق شده. به خدا از کار و زندگی منو انداخته.

من برای پو اسم گذاشتم. اسمشو گذاشتم پژمان که با بقیه فرق کنه.

کی می دونه پو چطوری می تونه ازدواج کنه؟ دلم می خواد بچه مو توی لباس دامادی ببینم!

وقتی سیر شده و می خوام بهش غذا بدم و اون می گه:«نه» دلم می خواد بپرم توی تبلت بغلش کنم!

من خودم یه پسر دارم برای همین پوی دختر انتخاب کردم. دخترا بابایی هستن آخه. پوی من هم خودشو برام لوس می کنه و منم نازشو می خرم.

عکسش را می گیرند و در فضای مجازی منتشر می کنند، هم و غمشان خریدن لباس و عینک و کلاه و سایر لوازم برایش است، تلاش می کنند بزرگش کنند و بهترین چیزها را بدهند بخورد، به هم که می رسند از سن و سال فرزندخوانده مجازیشان می گویند و اتفاق هایی که برایش افتاده... این ابراز احساسات نسبت به چیزی که جان و هویت ندارد و معلوم نیست از کجا پیدایش شده، واقعا عجیب به نظر می رسد.

خطر «پو»!
کفرش درآمده! از دست همسرش حرص می خورد که مرتب سرش توی گوشی است و دارد قربان صدقه ی «پو»ی نوجوانشان می رود. همسرش هر اتفاقی که برای پو می افتد و هر چیز جدیدی که برای پو می خرد را می آید با آب و تاب برای او تعریف می کند و همه ی فکر و ذکرش شده بزرگ کردن این فرزندخوانده!

خودشان یک دختر پنج شش ساله دارند؛ با این حال این مادر جوان، دلش یک بچه ی کوچک دیگر هم خواسته و به هر دوی این ها رسیدگی می کند. مرد جوان می گوید:«گاهی «پو» به دخترک خودمان ترجیح داده می شود. وقتی «پو» چشمهایش دو دو می زند، همسرم با احساس مسئولیت وصف ناپذیری می دود و غذایش را مهیا می کند و اگر پول در حسابش نباشد، آن قدر بازی می کند تا پول گیر بیاورد و بتواند بچه ی صفر و یکی اش را سیر کند و تا این بچه آرام نگیرد و نخوابد، همسر هم آرام نمی گیرد. گاهی ساعت ها غرق شدن در مسائل «پو»ی کوچک، وقت رسیدگی به کارهای دیگر را می گیرد و حتی دلزدگی نسبت به کارهای دیگر ایجاد می کند.»

اگر در قدیم بیشتر نسبت به تاثیر بازی های رایانه ای بر کودکان و نوجوانان نگران می شدیم، امروز این خطر گسترده تر شده و ابعاد وسیعی پیدا کرده است.اگر در قدیم برخی بازی های رایانه ای باعث رواج مفاهیم ضدمعنوی و خشونت می شد، امروز باید از بازی های آرامی که به ظاهر هیچ کدام از آسیب های بازی های اکشن و خشن را ندارند هم ترسید. بازی های آرامی که فرد را (در هر گروه سنی و تحصیلی و در هر جایگاه اجتماعی) تحت تاثیر قرار می دهد و از دنیای پیرامون خود جدا می اندازد و خطرشان کمتر از بازی های خشونت آمیز و تاثیرگذار اکشن نیست.

رحیمی، کارشناس روانشناسی در مورد تاثیر این گونه بازی ها در زندگی انسان می گوید: «یکی از بزرگترین آسیب های این بازی ها این است که افراد گذشت زمان را به هیچ وجه احساس نمی‌کنند و وقتی به خود می‌آیند که ساعت‌های زیادی از وقتشان صرف این بازی‌ها شده‌است. علاوه بر آن طبق تحقیقات، افرادی که وابسته به این بازی ها می شوند، درونگرا شده و در جامعه منزوی می شوند و رفته رفته در برقراری ارتباط اجتماعی کم تمایل و یا ناتوان می گردند.

این روانشناس خطر خیالپردازی و دور شدن از دنیای حقیقی را مهم و غیرقابل انکار می داند و می گوید: «وقتی بچه ی مجازی اجز نیازهای مادی توقعی از پدر و مادرش ندارد و با اندکی غذا و کمی بازی می توانی راضی نگهش داری، ناخودآگاه این تفکر و این ذهنیت در زندگی عادی برای انسان نهادینه می شود. تحملش در برابر خواسته های دیگر را از دست می دهد و توجهی به نیازهای معنوی اطرافیان علی الخصوص فرزند را از دست می دهد.»

رحیمی معتقد است پیشرفت تکنولوژی سبب دور شدن اعضای خانواده از یکدیگر می‌شود. به طوری که هر یک از افرادخانواده به خاطر مشغول بودن به تماشای تلویزیون یا درگیر بودن با رایانه و اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای، کمتر وقت می‌کنند با یکدیگر بنشینند و صحبت کنند و این خود باعث سرد شدن روابط بین والدین و فرزندان شده‌است، به گونه‌ای که آنان کمتر حوصله یکدیگر را دارند.

به هر صورت شمشیر دولبه ی تکنولوژی هر روز یک وجه و یک بعد از زندگی انسان را هدف قرار می دهد و با رسوخ به تمامی ابعاد زندگی انسان، قدرتش را به رخ می کشد. قدرتی که مخاطبان را منفعل کرده و آنها را در جریانی قرار داده که نتیجه ای جز قدرتمندتر شدن این رسانه های نوین ندارد.

باید مراقب باشیم چرا که «پو» همین موجود کوچک دوست داشتنی با آن نگاه مظلوم و لبخند شاد، در کمین ماست!

قرآن آرامش بخش دلها

برای آرامش قلب  و آرامش خاطرآیا متعددی وجود دارد که همه ی آنها به این مطلب اشاره دارند که یاد خدا باعث آرامش می شود.

خداوند در قرآنذکر و یاد خود را برای تمامی انسان ها و قرآن را برای اهل ایمان بیان کرده است

اساسا ارتباط با خدا آرامش‏آور است یعنى، انسان ذاتا دوستدار و عاشق خدا است و وقتى عاشق به معشوق برسد آرامش مى‏یابد. از طرف دیگر خداوند در قرآن فرموده است که: «در مؤمنان سکینه و آرامش نازل مى‏کند».بهترین چیزى که روح انسان را صفا مى‏بخشد و حالت آرامش و سکونت براى انسان ایجاد مى‏کند، ذکر و یاد خدا است. 

«الَّذینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرعد – 28)

ترجمه: آنها کسانى هستند که ایمان آورده و دلهایشان به یاد خدا آرامش مى‏گیرد، آگاه باشید که تنها با یاد خدا دلها آرامش پیدا مى‏کند.

و نیز در آیه ی 82 اسراء

«وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ وَ لا یَزیدُ الظَّالِمینَ إِلاَّ خَساراً» (الإسراء - 82)

ترجمه: و ما آنچه از قرآن فرستیم شفاى دل و رحمت الهى بر اهل ایمان است، لیکن کافران را به جز زیان چیزى نخواهد افزود.

سایه دانش آموختگان روانشناسی و روانکاوی ....

--------------------------
قرار با آموختن روانشناسی چه اتفاقی بیافتد ؟.....
......
- به کلاس های روانشناسی می رویم ، تا بتوانیم بیاموزیم ، انسانها چه مسائل و مشکلاتی دارند ، تا وقتی دعوامون و شد و خواستیم حالشون را بگیریم ، به موقع از چهارتا کلمهء قلمبه - سلمبه استفاده کنیم ، تا هم طرف مان فکش را ببندد ! هم ما پیروز شده باشیم [ زیرکانه می خندد ...هه...هه...هه...هه....]
- وظیفه ء دیگرمان این است ...
باید بفهمیم انسانهای خودشیفته و تایید طلب و مهر طلب و عزلت طلب و ...طلب و طلب...کیان ؟!
باید بفهمیم این موجودات چه کسانی هستند؟ ( من که نیستم ، اما بقیه ای که اونجور که من می خوام رفتار نمی کنن ، جزو این موجودات خظرناک هستند ! ) ...
پس میرم کتابهای هورنای را قورت می دم و کلاس های شخصیت سالم و اینها را هم از پا در میارم ، نه فکر کنین که اینقدر احمقم که بخوام مسائل خودم را پیدا کنم ! ( احمق بودن خودت را روی من فرافکن نکن ! ) ، من میرم اونجا تا بتوانم خودم را در برابر اکثریت قریب به اتفاق مردم ( که من جزوشون نیستم ) ، بیمه کنم ! میرم که مطمئن بشم من این چیزها را ندارم ! 
تازه اگه داشته باشم هم [ احمق به قرینهء معنوی حذف شد - چون معلومه دیگه گفتن نداره ] ، به محض خوندن و شنیدن و فهمیدن در موردش ، حذف خواهد شد ( فکر نکن باز هم مثل توی نادان نمی بینمش ، یا سرکوبش می کنم ، من آخر انسان آگاه هستم ، همان انسان کاملی که ابن عربی ازش می گفت ! ...تویی که فقط ناقصی... ابله ! )
تازه اگه باز هم ببینم ، احمق های دورم خیلی خیلی زیادن ، میرم مدرکش را می گیرم ، تمام کلاس ها را میرم ، حتی شاید خارج هم برم - اونجا هم یه مدرک بگیرم ، پیش تمام اساتید فن روانکاوی و روانشناسی ( تمام مکاتب روانشناسی ) میرم ، با کتاب خودم را خفه می کنم ، با بتوانم بیماری مهلک شما موجودات انسان نما را تشخیص دهیم...
به این نتیجه می رسیم که من اگر همه چیز را بدانم ، حتما خوب هاش در مورد خودم صدق می کنه و بدهاش در موردش دیگران ... تازه اون خوب و بد را من هستم که تعیین می کنم !!!

هنر حافظ و سعدی می‌تواند انسان را بالا ببرد

آیت الله عبدالله جوادی آملی در دیدار هنرمندان ششمین جشنواره نماز و نیایش به روایت دوربین که ظهر دوشنبه در مجتمع علوم وحیانی اسراء برگزار شد، اظهار کرد: امیدوارم خداوند به همه هنرمندان توفیق دهد تا هنر خود را در راه درست استفاده کنند و مردم به خصوص جوانان بتوانند از هنر آن‌ها بهره دینی ببرند.

وی با بیان اینکه نعمت‌هایی را که خداوند به انسان عطا می‌کند باید در راه او صرف شود، افزود: با وجود اینکه برخی هنر‌ها کسبی است اما باید دانست هر توفیقاتی که انسان کسب می‌کند عنایتی از سوی پروردگار است.

استاد برجسته حوزه با اشاره به اینکه هنرهای کسبی گاهی انسان را فریب می‌دهند، گفت: افرادی که می‌گویند دود چراغ خوردم وخودم زحمت کشیدم تا به اینجا رسیده‌ام این گفته آنها اسلامی نیست چرا که تمام موفقیت‌ها و توانایی‌هایی را که انسان به دست می‌آورد از جانب خداوند است.

وی تصریح کرد: کسی که خوش آهنگ است، خوش خط است و در کل هنری دارد مسؤلیتش مضاعف است و به گفته قرآن و ائمه(ع) هرکسی باید زکات چیزی را که دارد، بدهد.

آیت الله جوادی آملی ضمن بیان اینکه هر مال و کمالی زکاتی دارد، گفت: هر کسی که از جمال بیشتری برخوردار است باید زکات بیشتری بپردازد و زکات جمال عفیف‌تر بودن است، همچنین زکات هنر این است که در راه خداوند صرف شود.

وی گفت: به ما گفته شده کمال را حفظ کنید تا او شما را حفظ کند لذا باید این کمال را در راهی صرف کرد که بتواند ما را حفظ کند و آن راه دین، عقل و عدل است.

این مفسر قرآن کریم با بیان اینکه دین با یک جلال و جمال هنرمندانه‌ای آراسته شده است، افزود: مسجد نمونه‌ای از این جمال است زیرا کسی که در مسجد اذان می‌گوید باید از خوش صدا‌ترین افراد و کسی که در محراب به نماز می‌ایستد از مناسبترین افراد باشد.

وی خطاب به هنرمندان گفت: هنر خود را بی‌جا صرف نکنید و آن را در خدمت دین به کار ببرید تا اثر شما ماندگار شود که در این صورت این هنر همواره با شما خواهد بود و علاوه بر اینکه خودش را حفظ می‌کند می‌تواند شما را نیز حفظ کند.

وی در مورد اهمیت هنر در اسلام بیان کرد: حضرت امیر(ع) که در رعایت حقوق بیت المال ممتاز و سخت گیر بودند به هنر اهمیت می‌دادند و به کاتبان خود می‌گفتند با خطی زیبا بنویسند.

مرجع تقلید شیعیان با بیان اینکه طی این چند سال هنرمندان زیادی آمدند و رفتند، افزود: هنر افرادی مانند حافظ و سعدی متنزل است یعنی هنر آنها از بالا آمده و می‌تواند انسان را بالا ببرد.

وی پرداختن به موضوع نماز و برگزاری چنین جشنواره‌ای را کار بزرگی خواند و تأکید کرد: اگر کسی لذت نماز را بچشد هرگز لذایذ دیگر برای او کامیاب نخواهد بود و لذت آن است که برای همیشه بماند و آن یاد خداوند است.

آیت الله جوادی آملی در ادامه از خداوند خواست به هنرمندان و کسانی که در راه دین قدم بر می‌دارند توفیق دهد تا بتوانند احکام و معارف دین را در جان هنر به دیگران انتقال دهند.

وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به هفته وحدت، گفت: از ذات اقدس الهی می‌خواهیم تا به برکت ولادت نبی اکرم(ص) نظام ما را از گزند دشمنان حفظ کند.

این مرجع تقلید همچنین در این دیدار، ارتحال آیت الله انصاری شیرازی را به حوزه علمیه و شاگردان آن عالم ربانی و نیز به بیت ایشان تسلیت گفته و برای آن فقید سعید علو درجات و غفران الهی را از خداوند مسئلت کرد.

http://www.mehrnews.com/news/2456665

میراث فرهنگی زیرآوار حجم سنگین پدیدارها

دانش باستان شناختی از منظربحث آثاراز اهمیت خاصی برخوردار است.دانش فوق العاده ای که از نظام های اعتقادی و ارزشی و مرده مدفون ،متروک و مفقود گذشته بسیار پیچیده تر،دشوارتر و سرگیجه آورتر و مناقشه افکن تر و مفقود گذشته و در عین حال سوال انگیز و سوال خیزنر گرفته تا بنیان اقتصاد و فرهنگ را بررسی می نماید.با گام نهادن و راه سپردن در حفره زارها و کوره پیچ های صعب العبور در مناطق مه آلود و سوزان و بارانی با وساطت مدارک و ماده های الکن  اوضاع زندگی انسان ها را مورد کند و کاو قرار می دهد.در میدان عمل با کاوش و جراحی محوطه های باستانی حجم فراوانی از آثار و مدارک را به دست می آورند از بقایای سازه ها و واحدهای معماری،آثارگورها و بناهای یادمانی و یادبود،گرفته تا پیکرک های گلی و فلزی مجسمه ها و مهر و مهره ها،تابلت و کنده نگارها و انواع ظروف به راز و رمز زندگی نسل های متوالی  طی قرون آگاهی می یابند.تا کنون حجم عظیم و غیر قابل شماری اشیا و آثار کشف شده و پرده از اسرار فراوان برگرفته است.با این اوصاف تخریب و ویران کردن هریک از این ححم سنگین پدیدارها لطمات دهشتناکی بر پیکر و پیکره تاریخ و میراث و فرهنگ انسان وارد می سازد.فراراز دوران استثناء سازی و گرویدن به دوران استثناء ستیزی نتیجه ای جز ویرانی فرهنگ و تاریخ ندارد.تاریخی که متعلق به ما و نسل های فراروی ماست و تاثیرگذار بر موقعیت و مقتضیات و شرایط کنونی همه ما می باشد امروزه در زیر آوار حجم سنگین آثار تاریخی فروخفته است.