نیاز نیست زیاد فکر کنی

برای نوشتن نیاز هست که کاغذ و قلم برداری و کمی اراده کنی کمی هم اندیشیدن میخواهد داشتن این ابزارها در دنیای امروزی کاری آسان هست قلم برداشتن و دل کاغذ سیاه نمودن به راحتی کشیدن نقوشی هست که کودکان بی هیچ فکری و فقط با احساس کودکانه شان است، در نقشهای که بچه ها ترسیم میکنن به آسانی میشه هزران مفهوم را پیدا کنی خورشید بچه ها به معنای روشنی دلشونه چراغ خونه معنای وجود زندگی، در خونه دلشو میده دود دودکش خونه معناش گرمای وجود میرسونه و............خیلی خطوطی که هر کدوم واسشون یه رنگ از رنگای زندگی هست... همه اینها از احساس کودک بدون هیچ تفکری برمی خیزد. ولی ما بزرگترا چی کلی فکر پشت کارمون، پشت حرفمون، به قول بعضیام کلی فلسفه پشت یک یک کلماتشون هست ولی چه سود وقتی خطی از حرفاشون میخونی وقتی نقشی از کاراشون واست ترسیم میکنن چیزی جزء افکاری پوچ و هجمه ای از هذیان حرفی برای گفتن ندارن، و فقط تو رو به پوچی هدایت میکنن، و اون ته ته امیدی که ته دلت مونده خاموشش میکنن.

تلخی قانون ورق

 

وقتی قراره بشکنی میشکنی

وقتی قراره بمیری میمیری

وقتی میخوان بشکننت میشکننت

وقتی قراره کاری بشه میشه، این شده قانون آدما

قانون آدما رو نمیشناسه، حتی یکبار ندیدشون، اونا چه غریب باشن چه آشنا، راحت ازت میگذرن، فرقی براشون نداره تو آدم باشی یا فرشته، قانون باید اجرا بشه.

یه روز میپرسی ای آدما قانون کی نوشته کی قراره اجرا کنه؟

اینا همه جواب میخوان

ولی کسی نیست جواب بهت بده

اونجاست که میفهمی قانون نوشتن ولی نه واسه قانون گذار

بلکه قانون فقط واسه من و توست...

قانون مردن مردن هست، فقط میدونی باید بمیری

ولی حق نداری بدونی کی میخوای بمیری

قانون شکستن شکستن هست

ولی حق نداری بدونی چرا شکستی

قانون باید بشکننت باید بشکننت

ولی حق نداری بفهمی دلیل شکستنت چی بود..................

دلیل

دلیل کارا رو فقط  قانون جواب میده

ولی همه اینا کارا رو آدما میکنن

ولی جوابتو فقط یه مشت ورق های سیاه شده میده نه آدما...

ورق های که میشه مث آدما مچاله کرد و یا سوزوند

درست شبیه وقتی مچاله ات میکنن یا میسوزونتت

و تو فقط هق هق گریه میکنی یا اگه خیلی مرد باشی یا خیلی زن

فقط بغض میکنی و سکوت میکنی...

..

میشکنی میشکننتت آخر میمیری مث من..

خود خواهی

جدیدا بیشتر از قبل خودم و تنها میبینم.نه فامیل.نه دوستان.نه کسی که باورم بود. نه .... هیچ کس با من نیست. خانواده ....به شدت از هم دوریم. کافیه تا چند تا باورات ترک بخورن . کافیه تا یه کم باهوش باشی تا بفهمی که دیگران چطوری ازت استفاده میکنن و دقیقا وقتی به یه دوست احتیاج داری واسه همدلی چطوری همه شونه خالی میکنن. کافیه یه کم غمگین بشی یا دلتنگ یا ...اونوقت همه احساس غریبه گی میکنن باهات. همیشه فک میکنم اگه همه ی ما فقط چند درصد خودخواهی مون و کم کنیم .فقط چند درصد به دیگری و دیگری هایی که اطرافمون هستن و میشناسیم (نمیخواد رویایی فک کنیم به دیگری هایی که ندیدیم و اون طرف کره ی زمین هستن)فک کنیم. واقعا شرایط تغییر میکنه تو همه چیز هر چیزی که فکرشو بکنی. خودخواهی میتونه نسبت به دوست فامیل خانواده ...به محیط زیست.به هم نوع و..... آسیب بزنه. کشنده و مهلک. وقتی خود خواهی نه خودت و میبینی نه دیگری و بلکه فقط به یه تصویر خیالی از خودت خیره شدی. خود خواهی خطرناکه. لطفا اگه من و خوندی اینجا بهش فک کن.حتی یک دقیقه. همین.