نامه ای از یک فرزند منتظر

منبع: انجمن نجات مرکز اراک| شنبه ۶ دی ۱۳۹۳ چاپ

سلام پدرم !امید وارم که حالت خوب باشد من چندین سال است که شما را ندیدم اگر بخواهم بگویم زمانی که بچه ای بیش نبودم شما ما را ترک کردی . بگذریم که من از بچگی تا به حال که برای خودم مردی شدم بدون شما چه سختیها که نکشیدم و همیشه حسرت بی پدری را می کشیدم و با خودم می گفتم پس من چه زمانی می توانم پدرم را ببینم . قبل از اینکه به سن بلوغ برسم نمی دانستم که شما کجا هستید و چکار می کنید الان در حال حاضر من دارم کار آزادی شما را دنبال می کنم و برایم روشن شده است که در چه دامی افتاده ای در فرقه رجوی مثل برده از شما کار می کشند شما را تبدیل به رباط کرده اند که فقط دستورات آنها را پیش می برید و خودتان اراده ای از خود ندارید که برای خودتان تصمیم بگیرید فرقه قرون وسطایی رجوی به جای اینکه رو به جلو حرکت کند بر عکس رو به عقب حرکت می کند و فکر می کند که دنیا به این بزرگی در فرقه خودش خلاصه می شود و خودش را مالک شما می داند . به چه دلیل زن و بچه هایت را رها کردی و پیش کسانی رفتی که فقط برای قدرت طلبی خودشان چندین سال عمر شما را به تباهی کشیدند . بعد از چندین سال چکار کردید و کجا را گرفتید . هم خودت را از بین بردی و هم ما را در حسرت بی پدری گذاشتی هر چند که چهره ات یادم نیست با این وجود می توانم کارهای مربوط به آزادی شما را انجام دهم و من و تمام فامیل همچنان منتظر آمدنت هستیم از طرفی اهل فامیل هر موقع مرا می بینند سراغ شما را می گیرند و جویای احوال شما هستند . امیدوارم که هر چه زودتر به آغوش گرم خانواده برگردی و زندگی جدید و آزاد را شروع کنی به امید آن روز .

پسرت محسن .

ی مطلب قدیمی ک تو ایمیلم دیدمبدک نیست

به خیلی ها میگیم “ دوست ” …

به هرکسی که بتوونیم باهاش بیشتر از یه سلام و یه حال و احوالپرسی ساده حرف بزنیم .

خیلی از این “دوست”ها ، دوست نیستن.

همکارن ، همکلاسین ، فامیل دورن ، همسایه ن ، یه آشنان

”دوست”  اونیه که باهاش رازهای مشترک داری.

اونیه که وقتی دلت گرفت اول از همه شمارهء اونو میگیری.

اونیه که برای قدم زدن انتخابش میکنی .

اونیه که جلوش لازم نیست به چیزی تظاهر کنی .

که اگه دلت گرفت بهش میگی “ دلم گریه میخواد ! ”

اونیه که دستت رو میگیره و میگه  “ میفهمم ” .

که نمیخواد براش توضیح واضح بدی .

اونیه که سر زده خراب میشی سرش.

نمیگی شاید آمادگی نداشته باشه.

چون مهم نیست.

نه برای اون نه برای تو .

حتی اگر خونه ش خیلی کثیف باشه.

یا سرش خیلی شلوغ باشه.

چون همیشه برای تو وقت داره.

دوست اونیه که همیشه برات گزینهء اوله.

اونیه که بهت سرکوفت نمیزنه.

تحقیرت نمیکنه. بهت نمیخنده…

بقیه یا همکارن، یا همکلاسین، یا فامیل دورن، یا همسایه، یا یه آشنان

همهء اینا رو گفتم که بگم آدما عوض میشن

اما معیار دوستی عوض نمیشه.

برای همین یکی که تا دیروز برات “دوست” بود میشه یه خاطره یا یه همکلاسی قدیمی…

بعد اونی که سالها همکلاسی قدیمیت بود برات میشه “دوست

خود خواهی

جدیدا بیشتر از قبل خودم و تنها میبینم.نه فامیل.نه دوستان.نه کسی که باورم بود. نه .... هیچ کس با من نیست. خانواده ....به شدت از هم دوریم. کافیه تا چند تا باورات ترک بخورن . کافیه تا یه کم باهوش باشی تا بفهمی که دیگران چطوری ازت استفاده میکنن و دقیقا وقتی به یه دوست احتیاج داری واسه همدلی چطوری همه شونه خالی میکنن. کافیه یه کم غمگین بشی یا دلتنگ یا ...اونوقت همه احساس غریبه گی میکنن باهات. همیشه فک میکنم اگه همه ی ما فقط چند درصد خودخواهی مون و کم کنیم .فقط چند درصد به دیگری و دیگری هایی که اطرافمون هستن و میشناسیم (نمیخواد رویایی فک کنیم به دیگری هایی که ندیدیم و اون طرف کره ی زمین هستن)فک کنیم. واقعا شرایط تغییر میکنه تو همه چیز هر چیزی که فکرشو بکنی. خودخواهی میتونه نسبت به دوست فامیل خانواده ...به محیط زیست.به هم نوع و..... آسیب بزنه. کشنده و مهلک. وقتی خود خواهی نه خودت و میبینی نه دیگری و بلکه فقط به یه تصویر خیالی از خودت خیره شدی. خود خواهی خطرناکه. لطفا اگه من و خوندی اینجا بهش فک کن.حتی یک دقیقه. همین.