تمرین و فعالیت بدنی در بیماران دچار پرفشاری خون:

شدت های مختلف تمرین و فعالیت بدنی در بیماران دچار پرفشاری خون:

مطالعات نشان داده است که فشار خون سیستولیک با افزایش سن در تمامی دهه های سنی روندی رو به افزایش داشته ولی فشار خون دیاستولیک تا دهه 50 عمر افزایش یافته و سپس طی دهه 50 تا 60 ثابت باقی می ماند و بعد از 60 سالگی کاهش می یابد. مطالعه ای پژوهشی در سال 2003 بیان می کند که تمرین ورزشی منظم نسخه ای جهت درمان پرفشارری خون می باشد. روش تمرینی ویژه بیماران قلبی – عروقی بدین صورت است که:تمرین با شدت 40 تا 70 درصد(VO_2Max) و به صورت هفتگی و 3 روز در هفته و هر جلسه تمرینی 20 تا 60 دقیقه می باشد.تمرین های ورزشی ویژه قلبی عروقی موثرترین برنامه تمرینی جهت جلوگیری و درمان پرفشاری خون می باشد.به طور ترجیحی از تمرینات قدرتی جهت درمان این بیماران استفاده نمی شود اما این تمرینات می توانند در شرایط مناسب و محدود در پاسخ به فشارخون دیاستولیک موثر باشند. از آنجایی که تمرین های ورزشی با شدت بالاتر از 70%VO_2Maxخطر افزایش فشار بیش از اندازه خون را طی تمرین و در این بیماران ایجاد می کنند؛ لذا این تمرین ها جهت کاهش پرفشاری خون موثرنبوده و توصیه نمی شوند. همچنین این مطالعات بیان می کنند که طی تمرین ورزشی حتی اگر تغییری در وزن بدن و کاهش چربی صورت نگیرد، می توانند بر کاهش پرفشاری خون موثر واقع شوند. تحقیقات نشان داده اند که زنان نسبت به مردان با انجام تمرین های ورزشی یکسان کاهش بیشتری در فشارخون خود داشته و پاسخ موثرتری را به تمرین می دهند. اما به طور کلی تفاوت در پاسخ این بیماران به تمرین، همبستگی بالایی با عوامل ژنتیکی و پاتوفیزیولوژیکی دارد^(5و15). هنگام ارزیابی پاسخ فشار خون به فعالیت ورزشی، باید اطمینان حاصل شود که اندازه گیری ها هنگام فعالیت و نه بعد از پایان فعالیت ورزشی گرفته می شوند.فشارخون پس از قطع فعالیت ورزشی سریع افت می کند و مقدار آن در دوره بازیافت کمتر از مقادیر استراحتی می شود. مقاومت عروقی هنگام یک وهله فعالیت ورزشی مقاومتی به شدت فعالیت ورزشی بستگی دارد؛ در شدت های پائین پاسخ ها به تمرین مقاومتی مثل پاسخ هایی هستند که هنگام فعالیت ورزشی هوازی دیده می شود، به گونه ای که مقاومت عروقی تام(TPR) کاهش می یابد.

 

 

 

 

 

..:::: چاقی شکمی از عوامل بروز بیماری‌های قلبی ::::..

نتایج تحقیقات نشان داد که چاقی شکمی از عوامل بروز بیماری‌های قلبی است. بر اساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه تگزاس با بزرگ شدن شکم و افزایش نسبت دور کمر به دور باسن بروز نشانه‌های بیماری قلبی عروقی شدت می‌یابد. این امر تایید کننده مطالعات پیشین است که نشان دادند چاقی شکمی و نه چاقی عمومی بدن، یکی ازعوامل خطرساز در بروز بیماری‌های قلبی است. بررسی بر روی ۲۷۴۴ نفر نشان داد که اندازه دور کمر۸۱ سانتی متر برای زنان و ۹۴ سانتی متر برای مردان صرفنظر از قد بیانگر افزایش جدی خطر بروز بیماری‌های گوناگون به ویژه بیماری‌های قلبی عروقی است.
 نتایج مطالعه اخیر حاکی از این بود که سخت و سفت شدن رگ‌ها (تصلب شرایین) که با بروز بیماری‌های قلبی عروقی ارتباط دارد در افرادی که شکم بزرگ دارند، بیشتر دیده می‌شود. نکته مهم این بود که محققان دریافتند حتی اگر وزن بدن در محدوده طبیعی باقی بماند، افزایش دور کمر خطر صدمه به شریان‌ها را افزایش می‌دهد. در ضمن احتمال رسوب کلسیم در افرادی که نسبت دور کمر آن‌ها به دور باسنشان بیشتر است، دو برابر کسانی است که این نسبت در آن‌ها کمتر است.