برای شروع، باید این ابزار را از وب سایت اصلی آن در اینجا و یا لینک مستقیم ارائه شده در انتهای مطلب دانلود و نصب کنید. این ابزار برای سیستم عامل ویندوز و OS X منتشر شده و به کلی رایگان است و هیچ نیازی به ورود به حساب کاربری خاص یا انجام اعمالی اضافه وجود ندارد.
بعد از دانلود فایل Zip آن را از حالت فشرده خارج کرده و فایل مربوطه را برای نصب اجرا کنید؛ اما برای استفاده از این ابزار، نیاز به آن دارید که در حساب کاربری اینستاگرام خود وارد شوید. نکته اینکه Gramblr نام کاربری و گذرواژه شما را بدون اجازه شما در اختیار هیچ سرور و وب سایتی قرار نخواهد داد.
پس از ورود به حساب کاربری خود باید تصویر مورد نظر برای ارسال به اینستاگرام را انتخاب و آن را دقیق فرمت کنید. پسوند تصویر شما حتما باید JPG یا JPEG، حجم آن نهایتا 500 کیلوبایت و قطع آن یک مربع کامل باشد (برای مثال 300 در 300 پیکسل).
برای فرمت عکس خود در پسوند JPG یا JPEG میتوانید از ابزار آنلاین مانند Online Converter در اینجا استفاده کنید. همچنین برای تغییر قطع عکس میتوانید از ابزار کاربردی آنلاین Webresizer در اینجا استفاده کنید.
پس از اعمال تغییرات نهایی روی تصویر مورد نظر و ذخیره آن، به Gramblr بازگردید و روی دکمه Upload کلیک کرده و تصویر را انتخاب کنید. همچنین میتوانید به تصویر خود توضیح یا Caption نیز اضافه کنید. بعد از آپلود تصویر بر روی شبکه اینستاگرام، میتوانید آن را مستقیم در فیسبوک و توئیتر نیز به اشتراک بگذارید.
همان گونه که میبینید استفاده از این ابزار بسیار ساده است و به شما این قابلیت را میدهد که به سادگی و بدون نیاز به در دست داشتن گوشی هوشمند خود از پشت PC یا لپتاپ، تصاویر زیبای خود را بر روی شبکه اجتماعی اینستاگرام منتشر کنید. ارزیابی شما از این نرم افزار چیست و آیا نرمافزارهای دیگری در این خصوص میشناسید؟
ارزشگذاری از 4 |
کارگردان | سالاکران | عنوانفیلم |
1 | David Fincher | 2014 | Gone Girl |
"دختر گمشده" فیلم بدی است. سینمای ناچیزی دارد ، بسیار متّکی به داستان است و بیش از حد ، مدیون آن. خسته کننده و بیجهت طولانی. شروع و پایانش (با نماها و دیالوگ های مشابه) خیلی عقب تر از "طلوع سیاره ی میمون ها" (اکران همین سال) است. دو آدم اصلی فیلم بدترین شخصیت پردازی ها را دارند. فیلمساز و فیلمنامه نویس با یک اقتباس غیر سینمایی ، سعی دارند بدون پرداخت به کنش های ثابت و اصولی یک تیپِ سینمایی ، روی واکنش های دو آدم اصلی فیلمشان (بخصوص "زن") تمرکز کنند. نتیجه ی این کار ، تصویر کردن آدم هایی غیر واقعی و غیر خیالی است که نه به مخاطب باورانده می شوند و نه به تیپ تبدیل می شوند. (چه برسد به شخصیت!!!) پس روایت داستانی به ظاهر عجیب و عمیق ، بدون ساختن شخصیتِ درست و قابل لمس کاری بیهوده و بشدّت کسل کننده خواهد بود.
"دیوید فینچر" (کارگردان فیلم) با دغدغه ی کم و بیش مشخصاش ، بدونِ فرم به جرئیات اهمیت می دهد. جزئیاتی که بیشتر در دیالوگ اند. فیلمساز سوژه ای را در فیلم پی می گیرد و بدون توجه به مخاطبِ طالبِ سینمای مشخص و حاملِ سرگرمی ، کارش را ادامه می دهد. نگاهِ شخصی خودش به مردم (هر نگاهی که می خواهد باشد) و به زندگی ، توسط "تکنیک" تبدیل به فرمی مصنوعی و غیر قابل باور شده که آدم هایی بی شخصیت ارائه می دهد (که تیپ هم نیستند) و مردم را "مزاحم" سوژه اش تصویر می کند. مخاطب فیلم را هم همینطور.
همین.