شکل بندی دولت و رفتار بین المللی
ترجمه جمال گویلی
دولت سازی اولیه:
دولت سازی تلاش حاکمین برای رسمی کردن توانایی نهادی دولت در گسترش و بسط بسیج سیاسی فراگیر و کنترل سرزمینی مطابق با یک هویت اجتماعی است. در خاورمیانه ، نقص های ساختی ریشه ای این پروسه ( شکل گیری دولت) ، دولتها را با کمبودهای مشروعیت با دوام ، پریشان کرده اند(Hudson1977). به دلیل ترسیم مرزها توسط استعمار (امپریالیسم ) و نامنطبق با هویت ،نخبگان وابسته وگماشته شده در آن ها و ایجاد تشکیلات قدرت دولتهای جدید ، نخبگان دولتی بعد از استقلال نیز به حمایت خارجی و تأمین منابع به وسیله قدرتها و بازارهای خارجی به جای بالا بردن توافق داخلی نیازمندند. مانند بیشتر کشورهای خاورمیانه که این گونه بوده اند و نسبت به جامعه داخلی کمتر پاسخگو بوده اند. (ص 73 خط آخر پاراگراف اول)دولت سازی با منازعه طبقاتی همراه بود، زیرا استعمار طبقات مسلطی را پرورش داده بود که ابزار تولید ثروت را به خود اختصاص داده بودند مخصوصآ زمنیهای رعایا و منابع طبیعی (نفت) که محرک شورش توده و بسیج سیاسی بود و ساختار شکننده دولت توانایی احاطه آن را نداشت. بعدها دولت سازی برای تجمیع اولیه قدرت ، اقدام به توسعه و indisenising قواعد و مفاهیم وارداتی کرد، معمولاً این فرایند جابرانه مستلزم انتخاب بعضی از نیروهای اجتماعی و محروم سازی بعضی دیگر بود. بعد از 1970 بود که بسیاری از دولتهای منفرد به ثبات بیشتری رسیدند و شیوه حکومت داری مونارشی و جمهوری های اقتدار گرا به عنوان ودو فرم مسلط دولت در جهان عرب تحکیم شد. به هرحال هیچ کدام از این نوع رژیمها به صورت موثری مسئله فقدان مشروعیت را حل نکرده اند و دلیل آن هم تمرکز و گرایش هر دو رژیم بر انحصار گرایی قبیله ای، هسته های شخصی و قومی رایج ، جدیداً توسعه طبقات ممتاز و وابسته به دولت که هردو (نوع رژیم) توده شهروندان را وادار به مبادله حقوق سیاسی خود با حقوق اجتماعی – اقتصادی کرده و یا خواسته های آنان مبنی بر مشارکت سیاسی را سرکوب کرده اند. این نمونه های شکل بندی دولت به دنبال دست آوردهای عمیق سیاست خارجی اند: در صورتی که خود دولت مورد اعتراض قرار بگیرد ، سیاست خارجی ممکن است با آن به مانند یک تهدید خارجی برخورد کند، اگرچه اندک رفاه و حقوق سیاسی اجرا شود مشروعیت مشکوک وابسته به اعتبار اسلامی یا ملی گرایی سیاست خارجی است.