سخنان توهین آمیز یکی از اصلاح‌ طلبان گیلان به نظام و انقلاب اسلامی!!!

فیاض زاهد مسئول دفتر سیاسی حزب همبستگی بود که به حزب اعتماد ملی پیوست و یکی از تحریک‌کنندگان کروبی به تندروی بود. وی مدتی عضو تیم گرداننده روزنامه‌های اعتماد و اعتماد ملی بود و در بحبوحه فتنه ۸۸ بازداشت شد.

وی در مصاحبه با سایت ضدانقلاب تقاطع، تسخیر سفارت آمریکا و اعدام سران رژیم طاغوت را تندروی زمان انقلاب و مستی توده‌ها توصیف کرد و مدعی شد: پس از انقلاب مستبدانی ظهور کردند که خود دچار نوعی استبدادزدگی بودند.

وی با بیان اینکه اصلاح‌طلبی کم‌هزینه‌ترین مسیر است، می‌گوید: امیدوارم نسبت به اصلاح جمهوری اسلامی نسبت به سال‌های اصلاحات کمتر شده است.

زاهد در عین حال گفت: ما نه از انقلاب سال ۵۷ خاطره خوبی داریم و نه سن و سال ما دیگر اجازه انقلاب می‌دهد.

برخلاف این ادعا، وی در زمره جوزدگانی بود که در فتنه و آشوب سال ۸۸ توهم برشان داشته بود که با مهندسی معکوس و سازماندهی بیگانگان می‌توانند کار نظام و انقلاب را یکسره کنند، اما با کاریکاتور مضحک جنبش مواجه شدند.

گفتنی است چند هفته پیش عیسی سحرخیز (مدیرکل مطبوعات داخلی در دولت اصلاحات) به سایت جرس گفته بود «اغلب اصلاح‌طلبان برخلاف اول انقلاب؛ دیگر علاقه‌ای به آقای خمینی ندارند و قائل به اصلاحات ساختاری و حذف ولایت فقیه هستند».

فرق ناصبی با وهابی در چیست؟

موضوع ناصبی بودن از ابتدای خلافت امام علی(ع) وجود داشته، به خلاف وهابیت که سابقه چندانی ندارد. ناصبی‌ها به حضرت علی(ع) ناسزا و لعن و نفرین ‌کرده و از حضرتشان برائت می‌جستند، اما بسیاری از افرادی که امروزه به نام وهابی‌ و سلفی شناخته می‌شوند، با آنکه بسیاری از فضائل و مناقب آن‌حضرت را که در قرآن و روایات آمده انکار می‌کنند، اما به حضرتشان احترام گذاشته و مانند ناصبی‌هایی چون بنی‌امیه و خوارج نهروان به ایشان دشنام نمی‌دهند، با این وجود، آنان به شدت با شیعیان اهل بیت بنای دشمنی گذاشته و از هر اقدامی علیه آنان فروگذار نمی‌کنند.
سنی سلفی؛ افرادی هستند که ادعای پیروی از پیشینیان صالح و یا صحابه و تابعین را دارند.

ابن ‌تیمیه مذهب سلفی‌گری را در قرن هفتم احیا کرد و آتش اختلاف را میان جهان اسلام شعله‌ور ساخت. پس از وی، شاگردش ابن ‌قیم برای زنده نگاه داشتن این اندیشه بسیار کوشید.
«سلف» در لغت به معنای «پیشین» و «گذشته» است. سلف، اصلی است که بر تقدم و سبقت دلالت دارد. پس سلف کسانی هستند که در گذشته بوده‌اند.[1] «سَلَفُ الرجل»؛ یعنی «پدران گذشته مَرد».[2]
با توجه به این تعاریف، سلف معنایی نسبی دارد؛ هر زمانی، سلفِ زمان آینده خود است و در برابر آن، «خَلَف» قرار دارد؛ به عبارت ‌دیگر، ما نسبت به آیندگان، «سلف» و نسبت به گذشتگان «خلف» شمرده می‌شویم.[3]
معنای متداول سلف نزد عموم مسلمانان، همان معنایی است که از ظاهر این لفظ استفاده می‌شود و هنگامی که «صالح» به آن اضافه گردد، به معنای گذشتگانی است که برای آیندگان مایه افتخار و سربلندی بوده‌اند. از این منظر، پیشینیان به سبب انتقال معارف اسلامی به نسل‌های بعدی و مجاهدت‌هایی که برای حفظ کیان دین متحمل شده‌اند، دارای ارزش و احترامند. البته بی‌شک نزدیکی به عصر بعثت نیز به سبب قداست پیامبر گرامی اسلام(ص)، خود عاملی برای احترام و عظمت گذشتگان شده است.

برخلاف ناصبی‌گری، سلفی‌گری در قرنهای اولیه بعد از اسلام وجود نداشته و این معنا در بدعتی ریشه دارد که ابن ‌تیمیه در قرن هفتم ایجاد کرد. وی برخلاف گذشتگان به مفهوم‌پردازی واژه «سلف» پرداخت و آن‌را در معنایی به‌کار برد که تا آن زمان، اندیشمندان اسلامی چنین معنایی را درباره سلف اراده نکرده بودند. مهم‌ترین بدعتی که ابن تیمیه و سپس سلفیان پس از او ‌بنیان نهادند، گسترش منابع تشریع به صحابه، تابعین و تابعین تابعین بود.
ابن ‌تیمیه گفته است: «سلف، کسانی هستند که در سه قرن اول اسلام زندگی می‌کردند و دارای تمامی فضایل بودند و آنان برای حل هر مشکلی، شایسته‌تر از سایرین هستند».[4]
وی سپس توصیه می‌کند: «بر شما باد به آثار سلف. آنان آنچه را موجب شفا و کفایت است، آورده‏اند و پس از آنها کسی چیزی که آنان ندانند، نیاورده است».[5]
درباره بعضی از معتقدات فرقه وهابیت سلفی نمایه «عقاید وهابیت»، سؤال 1480 را مطالعه کنید.

پی نوشت:
[1]. ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغه، ج 3، ص 95، قم، مکتب الاعلام الاسلامی‏، چاپ اول، 1404ق.
[2]. جوهرى، اسماعیل بن حماد، الصحاح، ج 4، ص 1376، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ اول، 1376ق.
[3]. همان.
[4]. ابن تیمیه حرانی، أحمد بن عبد الحلیم، مجموع الفتاوى، ج 4، ص 157 – 158، مدینه، مجمع الملک فهد لطباعة المصحف الشریف، 1416ق.
[5]. همان.