بعد ِ تو

(پاسخسروده ای برای سپهر سپیدی )

چشمم نشد به کسی باز ، بعد تو

حسّی نشد به دلم ساز ، یعد تو 

بعد از تو ، خنده به لب ها گذر نکرد

لبخند ، شد به دلم راز ، بعد تو 

بعد از تو ، من دریچه شدم ، رو به کوی تو

نوشیدنِ لبان تو شد ، آز ؛ یعد تو

پاییز شد همه ی فصل ها ز تو

افسانه شد بهار و می و ناز ، بعد تو 

آغاز دفتر لبخند بوده ای در من

رفتی و بسته ماند و ، نشد باز ، یعد تو 

از فتنه ی نگاه تو خیلی گذشته است 

ای سبز! مانده ام به رهت باز ، بعد تو

نازِ وداعِ آخر ، آب حیات شد

من زنده ی تداعیِ  آن ناز ، بعد تو