شیعه و تشیع در لغت

گرچه وازه های تشیع و شیعه _در برابر تسنن_به عنوان نامی برای یکی از دو مذهب بزرگ اسلام،برای همگان،از جمله،فارسی زبانان،شناخته شده است،اما از آنجا که این وازه عربی است،برای شناخت دقیق معنای آن،ناگزیر باید به لغت نامه های عربی مراجعه نمود.البته باید توجه داشت که در زبان عربی ،بسیاری از وازه ها،از جمله وازه موضوع سخن،به طور مشترک در معناهای متعددومختلف به کار می رود.به لحاظ دستوری(صرفی)،در زبان عربی،تشیع مصدر باب تفعل از ریشه شیع(شاع)است،و وازه شیعه نیز از همان زمان اشتقاق یافته است.در اصل عربی،شیعه به معنای گروهی از مردم است،و اسمی است که بر مفرد،تثنیه و جمع،ونیز بر مذکر و مونث ،به یک شکل اطلاق می گردد که در فارسی نیز همین گونه است.البته اگر بخواهند تنها مفرد را قصد کنند_چه در فارسی ،و چه در عربی _شیعی می گویند،و جمع آن در فارسی شیعیان است.اما در عربی،با توجه با مراتب گوناگون جمع،شیع (جمع) و اشیاع (جمع الجمع) استعمال می گردد.در عربی،وازه شیعه در دو معنای لغوی نزدیک به هم بکار می رود:الف. الشیعه به شکل مفرد (بدون اضافه به وازه ای دیگر):به معنای گروه و دسته ای که بر سر امری یگانه ،گرد هم می آیند.ب.شیعه الرجل (شیعه آن مرد،مثلا_)به شکل مضاف:به معنای پیروان و یاوران آن مرد.

ناگفته نماند که آن چه در بالا مورد اشاره قرار گرفت،تنها برخی از معناهای لغوی تشیع است،و بیشتر ،مواردی است که با معنای اصطلاحی آن ارتباط دارد.

منبع:دانستنیهای شیعه

نویسنده:واحد تحقیقات مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان