تنهای غایی

شوم عاشق به تنهایی به شیدایی        چو باشد یار من همچون تو لیلایی

     نگاهـــم را بگـــیرم از پی دیدن       نباشد چاره گر، باز هم تو پیدایی

       از آن اول پذیـــرفتـــم شکستـــن را       چه غم هاو چه شب هاو چه سودایی

        بیابم مدخل آن قلب سنگت را       مگر هستم چنین قابل؟ چه رویایی

همان اول که دیــدم آن سپیــدی را       به آرامی به خود گفتم چه زیبایی

 بهارم را خزان کردم به پایت       ندیدم من ز تو حتی ندایی

        چه دادم من در آن دیدار اول؟       دل سنگین به آن اندک بهایی      

چه هق هق ها بکردم در شب و روز       به پایــت تا تو یک دم هم بیــــایی 

    نخواهم یافت در دریای عشقت       به جرات من فقط یک دم رهایی

            به دنبال قدم هایت، قدم هایم برفتند       مگر یابم زکویت من صدایی

   نبردم نامی از آن عشوه هایت       که بدگویی نباشد از تو جایی

    بسوزم در تب عشقت که آخر       تو هستی آن پری روی نهایی

   نبینی آن پریشان حال مضطر را       که گوید من هراسانم ز تنهایی

     نگاهم را گره کردم به راهت       ندایی در  درون گفتــا نیــایی

                چه تلخی ها چشیدم من ز بهرت       ندیدم من به جز بی اعتنایی

              حسینا! پس که را بهتر تو خواهی؟       ازیــن درگه به جز تــنـهای غایی