دسته ی کثیری از آدم ها هستند که میخوابند تا دردشان را فراموش کنند و دسته ی دیگری که در اقلیت تک عضوی هستند وقتی میخوابند آن موقع دردشان به سراغشان آمده و حالشان را میگیرد.حالی که هر لحظه از خواب را با زجر کشیدن روح همراه میکند انگار روحشان را بسته اند به ستون چوبی و تک تیراندازان به صف شده اند و منتظر دستورند.انگار روحشان سلول دارد و تک تک سلول های روحشان درد را احساس میکند.انگار دست و پای روحشان را چهار نفر گرفته اند و از هر چهار طرف میکشند.یا انگار سر روحشان را گرفته اند و میخواهند به زور زیر آب کنند.حال روحشان خراب است.خرابه خراب.اما وقتی بیدار میشوند دردشان یادشان میرود اما روحشان خسته شکنجه های خواب است.دوست دارند دیگر نخوابند.هیچ وقت.روحشان طفلکی،گناه دارد.
کاش خواب شب هایم تمام شود.کاش درد روحم تمام شود.کاش یا روحم را اعدام کنند یا ببخشایندش.روحم طفلکی،گناه دارد.