انقلاب فرهنگی اقدام مهمی در چارچوب انقلاب اسلامی بود که بین سالهای ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۱ انجام شد. اقدامات ستاد انقلاب فرهنگی، دارای نقاط قوت و نقاط ضعفی بود که نوشتار حاضر در پی بررسی و تحلیل آنهاست.
پیروزی انقلاب اسلامی، علاوه بر تغییر بسیاری از ارکان نظام شاهنشاهی، ضرورت زدودن آثار غیراسلامی در بُعد فرهنگی را نیز ایجاب میکرد. از نهادهای فرهنگی مهم در این رابطه، دانشگاهها بودند. بسیاری از دانشگاههای مهم کشور در این دوره، به محل برخورد عقاید جریانها و گروههای سیاسی مختلف تبدیل شده بودند و بسیاری از نیروهای مخالف و منحرف جامعه، از جمله چپها، لیبرالها و حتی نیروهای مسلح، علناً در دانشگاه حضور داشتند.
از این رو، رهبر کبیر انقلاب با تشخیص این امر در بخشی از پیام خود در سال ۵۹، به تصفیهی دانشگاهها و اسلامی نمودن آن تأکید کردند و به دنبال پیام ایشان، ستاد انقلاب فرهنگی تشکیل گردید. این امر نیازمند تعطیلی دانشگاهها و بسیاری از نهادهای آموزش عالی بود. بنابراین دانشگاهها از سال ۱۳۵۹ تعطیل و در ۲۷ آذر ۱۳۶۱ بازگشایی شدند. این ستاد در دورهی مذکور، به اقدامات مناسبی از جمله تأسیس چندین دانشگاه، انتشار چندین هزار کتاب و جزوهی علمی، برنامهریزی در بسیاری از مجموعههای فنی، مهندسی، پزشکی و... مبادرت کرد. اما واقعیت آن است که ستاد از زمان تشکیل تا بازگشایی دانشگاهها، نتوانست در تحقق تمام اهداف خود موفق گردد.
متن کامل مقاله در ادامه مطلب