همیشه تاکید کرده ام که ما محصول ِ آنچه میخوانیم ، آنچه میشنویم و آنچه میبینیم ؛ هستیم .

باورهای ما ، چیزی فطری یا ودیعه ی الهی نیستند ، مجموعه مکرراتی ست که در گذر زمان از اطراف ِ خود ( جامعه ، خانواده و ... ) کسب کرده ، بدانها عادت کرده و حالا در محتوای آگاهی ِ خود بعنوان ِ " مبرهنات یا یقینیات " ذخیره کرده ایم ... , و حالا آنها را مسلم فرض گرفته و تمام جهان و محتویاتش را با آنها به قضاوت مینشینیم

بله بارها و بار اینها را گفته ام ...

حال اما هنوز هم عزیزانی برایم کامنت مینویسند که :

تو درد ِ ما را نمیفهمی چون بچه پولداری 

تو نمیفهمی درد ِ ما را چون مثل ما دچار فلان بیماری نیستی 

تو علی بی غمی چون مثل ما بچه ی فلان شهرستان نیستی 

تویی که هیچ غمی نداری ، نمیتوانی از عدالت خدا سخن بگویی 

و ...

برای شروع ؛ اول این کتاب را ، دقیق ، با حوصله و با آرامش ، مطالعه کن :

قانون ِ شفا        نوشته ی کاترین پاندر     ترجمه ی گیتی خوشدل 

بعد اگر باز خوشبختی ِ من برایت جای سوال داشت ، با هم گفتگو خواهیم کرد