آخرین پست

پشت سرم کوه است و روبروی ام دریا، و در میانه ی این دو؛ هوای نفس گیر و آلوده و من در این میانه ایستاده ام.

نه جرات و جسارت دل به دریا زدن دارم، و نه توان و تحمل کوه پیمایی. حجم ریه هایم پر از دودهای سمی است به همراه ربات هایی که در کنارم در رفت و آمدند. مدتی است که زندگی در همین میانه اجبارم شده است....

امروز به حال خورشید غبطه خوردم که طلوعش پشت کوه است و غروبش آن سوی دریاها.

شاید ماندنی شدم در این میانه و پوسیدم اما... این نوشته شاهدی است که هیچگاه خواستارش نبودم...هیچگاه.