نماز هرچند که یک سلسله اعمال فیزیکی است که انسان موظف استآنها را به جا آورد و ترتیب و موالات را باید مراعات نماید ولی معذالک جان نماز ،ایمان و یقینی است که در دل انسان با ایمان قرار دارد و او را به انجام این اعمال وا میدارد و یقین و اطمینانی که در حرکات و سکنات نمازگزار متجلی می گردد، به این عبادت شکل و معنی می دهد به عبارت دیگر نماز توام با شناخت ، درک، شعور و فهم ،دارای ارزش است و بدون آن کالبد بی روحی است که بهایی ندارد.
امیرالمومنین (ع) یکی از خوارج را مشاهده کرد که به نماز شب ایستاده بود و با قرائت دقیق نماز می خواند وچون نمازگزاری فاقد فهم و شعور بوده وبهره ای از یقین نداشته فرمود:
خواب توام با یقین و باور بهتر است از نماز همراه شک و تردید.قصار93،فیض السلام