نسیم روضه وزیدن گرفته در مویت
غروب میچکد از تار های گیسویت
کجاست جای لبم روی ماه پیشانیت
چقدر فاصله افتاده بین ابرویت!
کنار خیمه به من رو زدی چگونه شده ست
کنار علقمه افتاده بر زمین رویت؟!
هنوز هم که تو در فکر احترام منی
بس است این همه سختی مده به بازویت
چه عطر یاس نجیبی گرفته ای انگار
نشسته بانوی پهلو شکسته پهلویت!
حسین رستمی