هر کس به اندازه ظرفیتش

مراسم تموم شده بود!

داشت با خودش فکر میکرد که چقدر مداح بد خوند ! اصلا گریه ش نیومد

سخنرانم بد روضه خوند ، به دلش نچسبید

تو همین افکار بود که از دور دوستش رو دید که داره میاد

دوستش تا رسید گفت : عجب هیئتی بود . . . خیلی حال داد.دمشون گرم.

یه کم تعجب کرد که ناگهان دوست دومش رسید و گفت : عجب سخنران توپی بود اما مداحش به دلم ننشست.

دوست سومش که رسید از خیسی صورتش میشد فهمید که چه حالی داشته تو مجلس !

باخودش کمی فکر کرد که ما همه توی یه مجلس بودیم همه یه روضه شنیدیم ...

خوب که دقت کرد فهمید مشکل جای دیگست...

مهم ظرف دله!

یکی ظرفش بزرگه یکی کوچیک ، یکی ظرفش کثیفه،یکی ظرفش ....

بله... مجلس امام حسین که بری به اندازه ظرف دلت استفاده میکنی ، سخنران و مداح یک سنگ نشانیست که ره گم نشود.باید خودت باشی و امام خودت...

اونوقت دیگه منتظر نمیشی ببینی مداح چه جوری روضه میخونه