پایان

بحث داغ نفسم بود و طنابی که تویی 
لطف قصاب ته جرعه ی آبی که تویی 

من که کوهی بودم غصه تکانت ندهد 
دست نامرد به نامرد نشانت ندهد 

مثل دریا وسط آب و عطش بود و نبود 
مرد این قصه اگر پیش زنش بود و نبود 

حرف هاییست که آتش شده در پیرهنم 
نعش سیمرغم و از قاف نگفتم به زنم 

حرف هایی ست که با مشت به دیوار زدم 
که نفهمیدی و تا خانه تورا زار زدم 

گریه ام تا که مگر گریه به پایان برسد 
که خیابان پس از تو به خیابان برسد 

وحید نجفی