فانوس

 

 عارفم جام می و باده گرفتم صنما 
امدم بر در میخانه    به من رخ بنما
دلبرم جام و می و باده اسیرم کرده

هجر رخسار تو مهوش پیرم کرده 

روح در پرواز و جسمم چرا درد میکند 
من ندانم که چرا چشم و دلم درد میکند
خواستم تا که بنویسم کلماتی زیبا 
بی سواد بودم وگفتم دستم کنون درد میکند

در گوشه میخانه منم سرد و خموشم 
پیمانه بدست جام تهی بی سر و هوشم 
هْیشیار نخواهم که در مستی چه دیدم 
جز از رخ تو هر چه که دیدم بریدم

 

چه حرفی را چه گویم من سکوتم همچو فرباد است
تمام زندگی بر من جفا بوده ظلم گردیده بیداد است
منم چون تو هزاران رنج دارم اندر این سینه
چه گویم که کویر و دشت خشکیده اباد است ؟
وفا و جور زمن هرگز نخواهی دید تا زنده ام
چرا که ظلم و جور هر چه که باشد یار بر باد است
منم از هجر تو ای یار بی تابم
بیا تا در برم باشی یقین دارم که این خانه اباد است