آبی
از پشت ِ عینکی که به چشمت زدی هنوز
پیداست عشق ِ رنگی ِ چشمان ِ آبی ات
از روم ِ قلب های شبیه ِ هم آمدم
مهمان ِ ایل ِ زنگی ِ چشمان ِ آبی ات
اما، نه، روم و زنگ که عاشق نمی شوند
این سرکشی ز حد و حدود ِ خدای هاست
هر آمدن به رفتن ِ تلخی ست منتهی
مهمان یکی دو روز حبیب ِ سرای هاست
با این که جنگ ِ بین ِ دو ایلم هراس نیست
با این که حسّم از تو شکایت نمی کند
اما حضور ِ عشق، کنار ِ بهانه ها
بی اشتیاق ِ جنگ کفایت نمی کند
جز این دو را ِ بد که به مقصد نمی رسد
راهی که هست، جمع ِ دو ایل است بین ِ ما
تلفیق ِ چشم های تو و شعرهای من
حسّی کبوترانه زده در دو بیت ها
یا با خودت بجنگ، نبردی بدون ِ من
تا با همین که هست ـ همین من ـ یکی شوی
یا پاک کن ز کودک ِ معصوم ِ چشم هام
آبی ِ تیله ای ِ غمی که به من زدی...
ایلناز حقوقی