وقت پرنده شدنه!!!

وقت پرنده شدن و پرزدنه

رو گنبد امام رضا سر زدنه

وقت تسلیت به امام کاظم و

برای او برسرو سینه زدنه 

تو لحظات آخرش یادش میاد

از غصه های مادر درد زیاد

هی زیر لب زمزمه داره و میگه

پس کی جواد من به فریادم میاد 

از توی خاک دست نبی دیده میشه

باز غربت جدش علی دیده میشه

پیش چشای پسری باز دوباره

جگر پاره حسن دیده میشه 

هیچکسی نیست یه آجرک الله بگه

به جوادالائمه تسلا بده

اون زهر کاری کارشو یکسره کرد

ببین نمی تونه یه وا اُما بگه

 

امام رضا

حرف مرغ دل یا رضا          مهر تو به دل یا رضا

در سرشت من تو هستی          خاک وآب و گل یا رضا

خاک پای هر زائرت          طوطیای چشم  ملک

هرز نوکری شما          تاج افسری فلک

مدد دلم یا رضا         حل مشکلم با رضا

ای هـمه امیـد من وایـن دل مضطـرم یا رضا

***   *** 

گنبد طلای شما          سرمنشآ شمس خدا

کف پوشهای صحن وسرات      آسمون عرش بالا

ای تو ضامن آهووان          مهر تو به دل جاودان

خیابونِ راه زیر حرم          راه شیری  آسمان

قوت دل عاشقان         ای پادشه لامکان

با خورشید مهرت به دل بتاب روشنگر هفت آسمان

حس مشترک ما...

هوالکافی

از راضی کردن کردن پدر و مادرم مخصوصا مادرم برای نبودن در کنار آنها در ایام عید تا حرکت به سمت محل قرار شاید چند روزی میشد.در تمام این مدت به این فکر کردم که چرا؟همیشه چرا مال ذهن من بود اما جواب،جواب های دیگران.من آدم جواب های دیگران نبودم،خودم می خواستم به جواب برسم.چقدر همه چیز برایم غیر قابل فهم و سنگین بود.اصلا حرکت با چه هدفی؟من آدم حرکت های بی هدف نبودم!از بچگی شنیده بودم آسمان همه جا یکرنگ است اما دیگران می گویند تفاوت اینجا و آنجا زمین است تا کهکشان.روز حرکت با چشمانم اتمام حجت کرده بودم برای کشیدن کار بسیار از آنها.قرار بود همه چیز راخوب نگاه کنم تا شاید جوابی شود بر چراهای ذهنم. هر چقدر که از کرمان دور تر می شدیم و به آنجا نزدیک تر،رنگ ها کمتر میشد اما آسمان آبی تر...