همایش1180- بیست و یکمین سمینار سالیانه فارابی

برگزار کنندگان: گروه چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، مرکز تحقیقات چشم علوم پزشکی تهران، واحد فراهم آوری سلول های بنیادی بیمارستان فارابی، گروه پرستاری بیمارستان فارابی
زمان برگزاری: ۱۶ الی ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۴
مکان برگزاری: تهران، هتل المپیک

سایت همایش

«یانی» بهمن به ایران نمی‌آید

تهیه کننده کنسرت یانی در ایران انتشار اخباری مبنی بر مشخص شدن تاریخ دقیق برگزاری کنسرت های این نوازنده و آهنگساز در کشورمان را تکذیب کرد. علی چراغعلی با رد انتشار خبری مبنی بر برگزاری کنسرت یانی در ایران طی روزهای چهارم، پنجم و ششم بهمن ماه امسال توضیح داد: به طور حتم کنسرت یانی در این تاریخ برگزار نخواهد شد چرا که طبق برنامه ریزی های انجام گرفته اگر بنا باشد یانی در ایران کنسرتی را برگزار کند، این برنامه در اسفند ماه امسال آن هم در صورت صدور مجوز کتبی خواهد بود. وی ادامه داد: من تاکنون با ... ادامه مطلب»

تقدیر معاون عمرانی وزیر از مدیر کل آموزش و پرورش استان کرمانشاه

مدیر کل آموزش و پرورش استان کرمانشاه به مناسبت برگزاری جشنواره های خیرین مدرسه ساز و همچنین جشنواره های شهرستانی از سوی وزارت آموزش و پرورش تقدیر شد.
به گزارش اداره روابط عمومی آموزش و پرورش کرمانشاه، مرتضی رییسی، معاون عمرانی وزیر آموزش و پرورش و رییس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور خطاب به سلیمان محبی مدیر کل آموزش و پرورش استان کرمانشاه طی پیامی مراتب تقدیر و تشکر وزارت را از برگزاری جشنواره های خیرین مدرسه ساز در استان کرمانشاه اعلام کرد، در قسمتی از این پیام آمده است:
«مدرسه بستری است برای شکوفایی و پرورش انسان هایی که به عنوان نیروی انسانی جامعه نقش موثری در رشد و توسعه کشور در راستای تحقق اهداف مقدس نظام دارند و در این راستا آموزش و پرورش نقش موثرتری برای ارتقای فرهنگی جامعه و گسترش فرهنگ مشارکت عمومی برای احداث این مکان مقدس دارد.
بدین وسیله از جناب عالی و همکاران محترم آن اداره کل که با حمایت ها و مساعدت ها و حضور پرشور در جشنواره های خیرین مدرسه ساز و برگزاری جشنواره های شهرستانی در «شانزدهمین جشنواره های خیرین مدرسه ساز» زمینه را جهت حضور گسترده قشر فرهنگ دوست فراهم نموده ایم به گونه ای که امروز به عنوان فرهنگ مشارکت یاد می شود قدردانی و تشکر می شود.
امید است در پرتو ارزش های دینی و انسانی شاهد شکوفایی و نهادینه کردن فرهنگ مشارکت در کشور عزیزمان باشیم، اهتمام ارزنده جناب عالی را ارج نهاده از خداوند متعال سعادت بهروزی و توفیق روز افزون در اعتلای نظام مقدس جمهوری اسلامی مسئلت می نمایم.»

گلدون وبلاگی سیستان وبلوچستان/ 105

کوچه پس کوچه های همه با هم :

همه با هم در نظر دارد تا هر روز گلچینی از بهترین مطالب وبلاگ‌نویسان استان را با عنوان«بهترین های وبلاگی»در معرض دید مخاطبان قرار دهد.

شب یلدای عاشورایی

 

وبلاگ نجوای عشق نوشت :برگزاری آیین شب یلدا سنت دیرینه و زیبای ایرانیان است که به بهانه بلندترین شب سال، خانواده ها و بستگان دور هم جمع می شوند و با برگزاری جشن و آیین های خاص سنت صله ارحام که در اسلام بسیار به آن سفارش شده را به جا می آورند.

بیشتر بخوانید

شهدا شرمنده ایم!! / یادواره ای برای شهدایی که حیّ و شاهد و ناظر نیستند؟!

این روزها جای جای شهر عطرآگین است به عطر نام و یاد شهدا؛ تلاش ستودنی در حال انجام است تحت عنوان برگزاری یادواره های شهدا که از ادارات بگیر تا محلات، مساجد، اصناف، روستاها، دانشگاه ها و... ادامه دارد.

نفس برگزاری یادوراره برای شهدا عمل پسندیده ایست و در واقع یک فرصت بی نظیر برای احیاء ارزش ها و ترویج گفتمان ناب اسلامی؛ اما گاهی با یک غفلت و ناآگاهی این فرصت به یک تهدید می تواند تبدیل گردد.

بحثم را با چند سوال آغاز می کنم: هدف یادواره گرفتن برای شهدا چیست؟ وخروجی این یادواره قرار است چه باشد؟ آیا خروجی یادواره ها استمرار آن چیزی است که شهدا عملاً با مجاهدت های خود و با ریختن خون خود به دنبال تحقق آن بوده اند؟

مقام معظم رهبری می فرمایند: «زنده نگه داشتن یاد و نام شهدا، کمتر از شهادت نیست». وگیریم که برگزاری یادواره برای شهدا هم ناظر به این هدف باشد. حال سوال اینست که چگونه این هدف تحقق می یابد؟ آیا به صرف برگزاری یک مراسم و بردن نامی از شهدا و نهایتاً دست دادن حزن و اندوهی در فراق آنان این هدف تحقق می یابد؟ و سوال آخر اینکه تفاوت برگزاری یادواره برای شهدای شاهد و حیّ و ناظر با مراسمی که برای اموات برگزار می شود چه می تواند باشد؟   

اگر یادوراه برای شهداست و اعتقاد داریم که آنان حی و زنده اند پس آنان میزبان و ما مهمانیم، اما آیا تابحال دیده اید یادواره ای که خوش آمدگویی به مهمانان از طرف خانواده یک شهید صورت گرفته باشد؟ و یا اصلاً یادواره ای که مادران شهدا در صدر نشسته باشند و صندلی های ردیف جلو مختص آنان در نظر گرفته شده باشد؟

جمله ای که از زبان سخنران های این یادواره ها به وفور شنیده می شود این است که راه شهدا باید ادامه یابد. اما اینکه این راه چیست؟ مهمترین مشخصه ها و مولفه های آن چه هستند؟ پیمودن این راه دیروز با امروز چه فرقی داشت؟ واصلاَ این راه از کجا شروع شده و قرار است که به کجا ختم شود؟ اینها سوالاتی است که معمولاً بی جواب می مانند.

فقط در جواب اینکه چگونه این راه باید پیموده شود که بسلامت به مقصد رسید، به یک جمله سربسته اکتفا می شود که لابد شما هم از بس شنیده اید حفظید: پیروی از ولایت فقیه. اما اینکه این ولایت چیست؟ بایسته های این ولایتمداری چیست؟ زندگی ولایی چه شاخصه ها و الزاماتی دارد؟ و سوالاتی از این دست که معمولاً بی جواب می ماند.

آیا دیده اید تا بحال در یادواره ای که به رئوس مطالبات آقا در زمینه فرهنگ پرداخته شده باشد؟ ویا در زمینه اقتصاد، سبک زندگی و...؟

به راستی نسبت ما با ولایت فقیه چگونه تعیین می شود؟ آیا به صرف گفتن آقا، حضرت آقا و چه می دانم حضرت آیت ا... العظمی الامام خامنه ای(سه تاصلوات) ما شدیم ولایت پذیر و ولایت مدار؟

انگار که خروجی تمام این یادواره ها قرار نیست چیزی باشد جز این دو کلمه: شهدا شرمنده ایم! آقا می گویند من در عرصه ی فرهنگ احساس خطر می کنم و ما می گوییم شهدا شرمنده ایم! آقا می گویند أین عمار... وما می گوییم شهدا شرمنده ایم! دشمن دارد سنگرهایمان را یکی پس از دیگری فتح می کند و اگر تا دیروز مرزش چزابه و دهلاویه بود امروز تا داخل خانه و مدرسه مان هم آمده و ما باز می گوییم شهدا شرمنده ایم! تو همین شهر خودمان و بغل گوشمان دارند افکار دگراندیشانی چون سروش، گنجی، مجتهد شبستری، صادق زیباکلام و... ترویج می کنند و ما بلندتر می گوییم شهدا شرمنده ایم! فقر و محرومیت و بیچارگی مردم دور و برمون می بینیم،  هرروز از یک فساد و رانت جدید می شنویم، فاصله طبقاتی و فقیرتر شدن فقیران و ثروتمندتر شدن ثروتمندان و رواج فرهنگ اشرافی گری در مسئولان را به عینه لمس می کنیم و باز می گوییم شهدا شرمنده ایم!

و اما شهدایی که ما برای آنان یادواره می گیریم اینگونه نبودند. در خاطرات شهید علی بینا آمده برای اینکه سیاهه ی اندوهی را از چهره ی مستمندی بزداید حتی از یخچال و فرش خانه اش هم می گذرد.  یا آن شهیدی که قبل از انقلاب تمام پولی که تابستان کار کرده بود می برد دکه ی مطبوعاتی و تمام نشریاتی که آنجا عکس های مستهجن داشته اند را جمع می کند و می آورد خانه، مادرش که ازش می پرسد پسرم تو که با این پول می خواستی برای خودت یه موتور بخری، در جوابش می گوید: موتور مرا تا یه مقصدی می رساند اما با اینکار که جلوی ابتذال یک جوان گرفته شود خدا مرا تا بهشت خواهد برد. ببینید اینها با خدا اینگونه معامله کردند.

اما آیا دیده اید تابحال به گوشه ای از خاطرات و سبک زندگی شهدایی که یادواره به نامشان برگزار شده پرداخته شود؟ جز اینست که برای شناخت شهدا و ادامه ی راهی که از آن دم می زنیم باید به همین خاطرات و وصیت نامه های آنان رجوع کنیم. امامی که مرید و مقتدای همه ی شهدا بود می گفت: پنجاه سال عبادت کردید خدا قبول کند حالا بروید یک وصیت نامه ی شهید بردارید بخونید. وصیت نامه هایی که یک عالم درس دهنده اند و رهبری می گویند من به این توصیه ی امام عمل کرده ام. شما بروید وصیت نامه شهید سعدا... جوزاک را بخوانید، وصیت نامه ی شهید دارا خسروی اهل یکی از روستاهای دورافتاده مردهک که همین هفته گذشته یادواره اش بود بخوانید، آدم اینها که می خواند پیش خود می گوید اینها در کدام دانشگاه درس خوانده بودند.

اما ندیده ام یادواره ای که حتی یک وصیت نامه شهید از شهدای یادواره در آن قرائت گردد. چه برسد به اینکه بخواهد کار پژوهشی و معرفتی راجع به این وصیت نامه ها صورت گیرد، که اگر برگزارکنندگان یادواره حداقل به خود زحمتی می دادند و همین وصیت نامه هایی که از شهدای یادواره خودشان به جا مانده را تأملی می داشتند آنوقت می دانستند راهی که دارند می روند به هندوستان هم نمی رسد.

معارف عظیمی که در این وصیت نامه ها آمده و آن بلندای افق و آرمانی که برای جویندگان طریقت در آنها ترسیم می گردد کجا و محدود کردن تمام این وصیت نامه ها به دو جمله "خواهرم حجاب" و "اطاعت از فرمان امام داشته باشید"... که البته اینها هست ولی آیا تمام پیام شهدا فقط این بود؟

متأسفانه رویکرد غالب در یادواره های شهدای ما مرثیه سرایی و عزا و ماتم گرفتن برای آدم هایی است که انگار از دست رفته اند و دیگر حیّ و شاهد و ناظر نیستند! این را می توان از فضاسازی محوطه یادواره تا اشعار و دکلمه ای که گاهاً قرائت می شود، تا صوتی که پخش می شود، نمایشی که اجرا می شود، و مدیحه سرایی و خاطره گویی که صورت می گیرد به وضوح مشاهده کرد که نگاه غالب در همه ی آنها یک چیز است: شهدا آدم های خوبی بودند، رسالت شان را انجام دادند، رفتند و دیگر...!

با این نگاه آنچه که عملاً خروجی یادواره می شود فقط دست دادن یک حس نوستالژیک گذرا و موقت به مخاطب در پایان مراسم است و نه ایجاد یک حماسه و شور مضاعف در او برای ادامه راهی که هنوز تمام نشده است... و این شاید دلیل عمده اش موضوعیت داشتن برگزاری یادواره برای برگزارکننده گان آن است که اگر برای آنان این موضوع طریقیت داشت مسلماً خروجی یادواره چیز دیگری می بود.