پس از مدت ها...شاید ماه ها...

یک محفل خواهرانه...

از آن جمع هایی که خاصه ی من و خواهر جان است...

محفلی که با وجود تمام خنده های سرخوشانه

همیشه انتهایش گره خورده به طعم گسی که بعد از 7ســــال هنوز هم برایمان گنگ است و غمناک...

اینبار اما کمی پیش تر از پایان رسیدیم به طعم روزگار هنوز نیامده...

همیشه گذشته گولمان می زد و اینبار اسیر آینده...

روزگاری که بوی آرزوهای بر باد رفته میداد...

تلاشمان برای یافتن سرّ آن روزها بی نتیجه بود...

باید بیاید...

بی خبر...

مثل همیشه...

...

خواهرجان رفت و مرا میان یک دنیا بهت و غم و دلتنگی تنها گذاشت...

رفت و بعد از رفتنش دل بازگشت به سمت اتاقم را نداشتم...

رفت و جای خالیه دستانش تمام آن شب و تمام روزهای بعدش به من دهن کجی می کردند...

رفت و...

...

بارانی که آن شب بارید

اشک آسمان

به مصیبت نیامده بود

...

به بهانه عصر یک جمعه دلگیر...اما گرم...